RESSAMIN SÜSÜ

Kadın işlenmemiş nakıştı. Kasnağına kendi eliyle hiç iğne batırmamış. Her renge kendi gözleriyle bakan. Kah maviydi deniz gibi kah yeşildi orman gibi kah kahverengi toprak gibi kah gökkuşağıydı ela gibi. Elleri çizgi çizgi yoldu. Her yolda emeğin, üzüntünün, kaygının, hasretin resmi vardı. Ressamın elindeki tualdi. Anadolu kadını deyip duvarları süsledikleri tual. Kimi manzara diye baktı kimi hayatın gerçekleri buydu dedi. Kimi bu gerçeğe sövdü kimi bu gerçeği dövdü. Yinede elif gibi dimdikti Anadolu kadını dimdik. Gözden akan damlalarını sakladı. Evladına hasretiydi kimi zaman kocasına kimi zaman annesine…kimi zaman telli duvaklı gönderdiği kızına hasretiydi gözden düşen damlaları…Bir manzaraydı kadın. Yedi bölgede aranılan. Karadeniz’de Ayşe’ydi Akdeniz’de Fatma Ege’de Sevdaydı Doğu Anadolu’da Seher’di. Gül bahçelerinde Gül hanım oldu. Kimi zaman Yeter dediğiniz. Utangaç yüzünde töreydi. Ay gibi parlayan Nur .Arını namusunu koruyan. Bulunmaz nimettik biz nimet. KADIN BİZDİK KADIN BİZ. Erkeğin erkek olamadığı dünyada kadın bizdik.