Evvel gonca gonca çiçek açardı.
Dalında kelebek kuşlar uçardı.
Güleryüz ekip de sevgi biçerdi.
Dalları kırılan o benim işte.
Binlerce dertlerle karıldı artık,
Sevgi dolu kalbi, kırıldı artık,
Sabırdan taşlara sarıldı artık,
Çatlayıp yarılan o benim işte.
Duyguları huysuz kalbi nasırdı.
Gecesi bitmeyen sanki asırdı.
Tan vakti gözleri yaşa esirdi.
Kadere darılan o benim işte.
Gülmedi bir defa özü ağladı.
Dilden çıkıveren sözü ağladı.
Pınarı kuruyan gözü ağladı.
Kim diye sorulan o benim işte.
Feleğin çarkına bulaştı bazen,
Figanları arşa ulaştı bazen,
Ecelle el ele dolaştı bazen,
Ölüpte dirilen o benim işte.
Başa çıkamadı kör kaderiyle,
Rabbim göstermesin bes beteriyle,
Yinede şükredip bu kederiyle,
Gurbete sürülen o benim işte.
Gün be gün tükendi içten süzüldü.
Eş dost ahbapları ona üzüldü.
Şiir yürek diye mahlas yazıldı.
Defteri dürülen o benim işte.
Sevda Doğan Karakaş