Elveda derken, hüzün kaplar içini. Her şeyin bir sonu varmış. Yaşam gibi. Gitmek istemesen de bu dünya seni bırakacak önünde sonunda. Fare kapanını iki misline satmaya çalışan nalbureci, “Gitme, buradan daha güzel yer mi bulacaksın,” diyor. Kıyamıyorsun, canını acıtmak istemiyorsun fındık büyüklüğündeki farenin. Onunla dost oldunuz. Geceleri çıkardığı tıkırtılar, günün her anında hayatın devam ettiğinin işareti. Karanlığı seviyor fındık farem. Ne yapacağını iyi biliyor. Koku alma duygusu mükemmel. Çikolatanın yerini kaç kez değiştirdim her defasında erinmeden buldu. Tıkır tıkır yerken” helal olsun sana, sen yaşamayı hak ediyorsun,” diye azat ettim. Bir burnumu kemirmediği kaldı.
Elveda derken hüzün kaplar içini. Ne umutlarla gelmiştin bu kaça şehre. Napolyon, ” Dünya tek bir ülke olsa, başşehri İstanbul olurdu,” demiş.
Taş Kokusu romanında ne diyor yazar. ” Bir sokakta ardımı gözetmeden yürüyebiliyor olmam, emniyette olduğum anlamına gelmez. Nereden geleceğini kestiremediğim bir ızdırap, beni bulduğunda, her şeye rağmen hazırlıksız olacağım.” Yani demek istiyor ki her zaman tehlikedesin nereye gidersen git. Başka bir mekâna, başka bir şehre gittiğinde huzuru bulacağının garantisi yok ama gitmek istiyorsun işte. Yapmacık “kal, buraları özlersin, ” demelerine rağmen kararlısın. Dağın başında bacası tüten tek bir hanede dahi hayat var, yarın için umutlar, hayaller var. En azından etrafında onları boğacak tuzaklar yok. Her şey kendi iradenle şekilleniyor. Ne gelirse doğadan.
Ben seni ararım diyor, bir dostum. Aylar geçiyor ses yok. Demek ki herkes kendi derdinde. Ya da sevilmiyorsun artık. Yani kaçıp gitme zamanı gelmiş çoktan.
Son kez denizdeki dalgalara takılıyor gözlerim. Bu sahilde neler gördüm neler. Sarılıp kavuşan sevgililer, denize atlayıp yaşamına son vermek isteyenler. Sarhoşların kendi dünyalarında hayata isyan etmeleri.
Elveda derken martılar uçuyor tepemden. Birinin pisliği düşüyor burnuma. Talih kuşu konmaz bu yaştan sonra. Yazarın dediği gibi ” bir ıstırap gelir bulur beni”
Vapurun düdüğü çalıyor uzaktan. İstinye Vapuru. Bu kaçıncı seferi, bu kaçıncı ayrılık yolcusunu bu şehirden uzaklaştırması. Günün son vapurunu kaçırmamak için iskeleye yürüyorum. Her ne kadar senden uzak olsam da yüreğimdeki sızı hiç dinmeyecek…
Ayhan Sarıkaya
Şair ve Yazar