Babaerenler aşka gelmiş.
Her şeye “merhaba” demeden edemezmiş.
Bir ağaç görse “Ağaç baba, merhaba.”,
bir deve görse, “Deve baba, merhaba.”
Senin anlayacağın, dağa taşa merhaba verip dolaşıyormuş.
Aşk ile sarhoş olmuş, muhabbet başını döndürmüş geziyormuş.
Derken bir gün yolu değirmene düşmüş. Bakmış taş dönüyor. Aynı muhabbetle değirmen taşına yaklaşmış.
“Taş baba merhaba.” demiş.
Demiş ama bu arada eteğini de kaptırmış.
Baba güç bela kendini kurtarmış.
Sonra biraz geriye yaslanmış.
Değirmen taşına bakmış, bakmış, demiş ki:
“Yok baba, yok.!
Bundan sonra dönene merhaba yok!”
Alıntı.